Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En natuurlijk de wolfman . Deze iconische monsters zijn in de loop der jaren geëvolueerd en getransformeerd, met overstijgen van een enkelvoudige weergave, terwijl ze het publiek in generaties lang angsten. We hebben onlangs een nieuwe kijk op Dracula in Nosferatu van Robert Eggers gezien, en nu werkt Guillermo del Toro aan een nieuwe Frankenstein. Bovendien brengt schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn visie naar de Wolf Man .
Maar hoe zorgt een filmmaker zoals Whannell dat het moderne publiek zorgt om weer een weerwolffilm, vooral een publiek met The Wolf Man ? Hoe kunnen deze filmmakers, zoals Whannell suggereert, deze klassieke monsters weer tot leven brengen op een manier die vandaag zowel eng als relevant is?
Om dit te verdiepen, bewapen je jezelf met fakkels, wolfsbane en inzetten - en een openheid voor de diepere metaforen in monsterverhalen. We hadden de gelegenheid om met Whannell de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk te bespreken, zijn benadering om geliefde personages zoals The Wolf Man in 2025 nieuw leven in te blazen, en waarom deze verhalen ertoe blijven doen.
